Leyla ve Kardeşleri (2022)

Sınıfını bil derler hani. O mesele, neden söylerken kolay uygulamada zordur, onu görüyoruz filmde.

Aşağılık bir sömürüye/ sefalete/ muhtaçlığa hapsedilmiş olmanın utancı. Utanıyor çünkü kendini meshul tutuyor durumundan. Nasıl düşüneceği değil, ne düşüneceği öğretilmişlerin utancı bu.

Olur ya içinde olduğumuz zulmün/sömürünün gerçeğini görürsek gözlerimiz erir diye korkuyoruz ya... Ekmek bile alırken zorlanan o insanları hatırlatıyoruz kendimize sıklıkla. Ki durumumuzun o kadar da vâhim olmadığına ikna ededuralım kendimizi bir süre daha. Çünkü korkumuz şu: Gözlerimiz erimezse de, muhtemeldir işlevselliğimizi kaybedip elimizdekinden de olabiliriz o farkındalığında depresyonunda.

O yüzden:
Aman sakın, duymayalım, görmeyelim, birbirimize söyleyip can sıkmayalım, üzmeyelim.

Bu camdan kafesi görmenin bir mânâsı yok gerçekten de. Onu çatlatıp kırmaya niyetlenmedikçe. Ve tek başına niyetlenemeyiz böyle bir yıkıp yeniden yapmaya. O zaman görelim-gösterelim, bilelim-bildirelim, kulak verelim, kıralım.

Görüp vuralım, kıralım artık cam kafesi, zincileri.